Πονηρό μειδίαμα και στυλό στο χέρι: ο René Goscinny αφιερώνει τα album του…
«Στις 14 Αυγούστου 1926 είναι που ο μεγάλος μου αδερφός έπαψε να είναι μοναχογιός. Δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Γεννήθηκα στο 5ο (παρισινό) διαμέρισμα, όχι πολύ μακριά από το Πάνθεον, και τι πρακτικό που είναι! «Στους Μεγάλους Άνδρες, η Πατρίς Ευγνωμονούσα», είναι αρκετά σπάνιο να σας το λένε ήδη από την γέννηση σας».
Έτσι αυτοπαρουσιάζεται σε ένα από τα διάφορα παλαβά βιογραφικά που είχε γράψει για τον εαυτό του. Ήταν ο René Goscinny, ένας από τους μύθους του γαλλο-βελγικού κόμιξ (του BD, για να τα λέμε σωστά). Γιος εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην Γαλλία για να αποφύγουν τα πογκρόμ, θα φύγει για το Μπουένος Άιρες, σε ηλικία δυο ετών. Καλός μαθητής, ντροπαλό παιδί αλλά και καραγκιόζης για να αποσπά το γέλιο των γύρω του, επιδεικνύει από νωρίς την κλήση του στο χιούμορ και τις πλάκες. Όταν μένει ορφανός από πατέρα, στα 17 του, πάει στις ΗΠΑ: «εκεί ασχολήθηκα με το να είμαι άνεργος». Τουλάχιστον θα γνωρίσει την ομάδα που θα στήσει το θρυλικό περιοδικό «MAD», και μερικούς βέλγους σχεδιαστές κόμιξ, μεταξύ των οποίων τον Morris, σχεδιαστή του (άσημου ακόμη) Lucky Luke. Στα 1951-52, επιστρέφει στην Γαλλία, χώνεται ως τα αυτιά στην δημιουργία απειράριθμων σεναρίων για όλους και για όλα, πληρώνεται άσχημα, πιέζεται εργασιακά, απολύεται, επιστρέφει δριμύτερος, κλπ, κλπ. Ευτυχώς, αποκτάει φίλους κεφαλαιώδους σημασίας: τον J-M Charlier, μάστορα του ρεαλιστικού σεναρίου, και τον κολλητό του, τον Albert Uderzo, σχεδιαστή μεγάλου ταλέντου. Αυτός ο πυρήνας είναι που θα στήσει το περιοδικό κόμιξ Pilote, από όπου θα ξεκινήσει η επανάσταση!
Astérix, Lucky Luke, Iznogoud, ο μικρός Nicolas, Τα Παλαβο-ντοσιέ, Jacquot ο μούτσος κι άπειρα ακόμη τα σεναριακά δημιουργήματα του για το περιοδικό, το οποίο συγκεντρώνει νέους καλλιτέχνες (που θα γίνουν στο μέλλον μεγάλα ονόματα: Moebius, Gotlib, Drouillet, Mandrika, Fred…) που πάνε τα BD ένα βήμα παραπέρα: δεν είναι μόνο μια σαχλή ενασχόληση για πιτσιρίκια, αλλά ένα αξιοπρεπές ανάγνωσμα για όλες τις ηλικίες! Κι όλα αυτά χάρη στην απρόβλεπτη και σαρωτική επιτυχία του Astérix, που γεμίζει το ταμείο και επιτρέπει στον αρχισυντάκτη, κο Goscinny, να επιβάλλει την γνώμη του στον εκδότη και να προάγει όσο λίγοι την τέχνη του...
Όλοι έχουμε πει κάποια στιγμή στην ζωή μας «Είναι τρελοί αυτοί οι…!», «Έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός», «Πυροβολεί πιο γρήγορα από τον ίσκιο του», «Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη» κι αυτό και μόνο αποδεικνύει την τεράστια επίδραση που είχε ο René Goscinny στην ευρωπαϊκή λαϊκή κουλτούρα από το ‘60 και εδώθε, παραμένοντας εν τούτοις κάτω από το καλάμι, ντροπαλός, με φόβο μήπως δεν τον αγαπήσουν, διψασμένος για δημοφιλία, όχι από ψώνιο, αλλά από… κόμπλεξ («Ας πούμε ότι πάσχω από κόμπλεξ που πάσχουν από κόμπλεξ» είχε πει κάποτε).
Ήταν ο μάστορας του απλού και δίχως ίχνος κακίας γέλιου και γεννήθηκε μια 14η Αυγούστου…
Έτσι αυτοπαρουσιάζεται σε ένα από τα διάφορα παλαβά βιογραφικά που είχε γράψει για τον εαυτό του. Ήταν ο René Goscinny, ένας από τους μύθους του γαλλο-βελγικού κόμιξ (του BD, για να τα λέμε σωστά). Γιος εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην Γαλλία για να αποφύγουν τα πογκρόμ, θα φύγει για το Μπουένος Άιρες, σε ηλικία δυο ετών. Καλός μαθητής, ντροπαλό παιδί αλλά και καραγκιόζης για να αποσπά το γέλιο των γύρω του, επιδεικνύει από νωρίς την κλήση του στο χιούμορ και τις πλάκες. Όταν μένει ορφανός από πατέρα, στα 17 του, πάει στις ΗΠΑ: «εκεί ασχολήθηκα με το να είμαι άνεργος». Τουλάχιστον θα γνωρίσει την ομάδα που θα στήσει το θρυλικό περιοδικό «MAD», και μερικούς βέλγους σχεδιαστές κόμιξ, μεταξύ των οποίων τον Morris, σχεδιαστή του (άσημου ακόμη) Lucky Luke. Στα 1951-52, επιστρέφει στην Γαλλία, χώνεται ως τα αυτιά στην δημιουργία απειράριθμων σεναρίων για όλους και για όλα, πληρώνεται άσχημα, πιέζεται εργασιακά, απολύεται, επιστρέφει δριμύτερος, κλπ, κλπ. Ευτυχώς, αποκτάει φίλους κεφαλαιώδους σημασίας: τον J-M Charlier, μάστορα του ρεαλιστικού σεναρίου, και τον κολλητό του, τον Albert Uderzo, σχεδιαστή μεγάλου ταλέντου. Αυτός ο πυρήνας είναι που θα στήσει το περιοδικό κόμιξ Pilote, από όπου θα ξεκινήσει η επανάσταση!
Astérix, Lucky Luke, Iznogoud, ο μικρός Nicolas, Τα Παλαβο-ντοσιέ, Jacquot ο μούτσος κι άπειρα ακόμη τα σεναριακά δημιουργήματα του για το περιοδικό, το οποίο συγκεντρώνει νέους καλλιτέχνες (που θα γίνουν στο μέλλον μεγάλα ονόματα: Moebius, Gotlib, Drouillet, Mandrika, Fred…) που πάνε τα BD ένα βήμα παραπέρα: δεν είναι μόνο μια σαχλή ενασχόληση για πιτσιρίκια, αλλά ένα αξιοπρεπές ανάγνωσμα για όλες τις ηλικίες! Κι όλα αυτά χάρη στην απρόβλεπτη και σαρωτική επιτυχία του Astérix, που γεμίζει το ταμείο και επιτρέπει στον αρχισυντάκτη, κο Goscinny, να επιβάλλει την γνώμη του στον εκδότη και να προάγει όσο λίγοι την τέχνη του...
Όλοι έχουμε πει κάποια στιγμή στην ζωή μας «Είναι τρελοί αυτοί οι…!», «Έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός», «Πυροβολεί πιο γρήγορα από τον ίσκιο του», «Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη» κι αυτό και μόνο αποδεικνύει την τεράστια επίδραση που είχε ο René Goscinny στην ευρωπαϊκή λαϊκή κουλτούρα από το ‘60 και εδώθε, παραμένοντας εν τούτοις κάτω από το καλάμι, ντροπαλός, με φόβο μήπως δεν τον αγαπήσουν, διψασμένος για δημοφιλία, όχι από ψώνιο, αλλά από… κόμπλεξ («Ας πούμε ότι πάσχω από κόμπλεξ που πάσχουν από κόμπλεξ» είχε πει κάποτε).
Ήταν ο μάστορας του απλού και δίχως ίχνος κακίας γέλιου και γεννήθηκε μια 14η Αυγούστου…
No comments:
Post a Comment